21 postulatów zawieszono przy bramie nr 2 Stoczni Gdańskiej 40 lat temu
Zostały spisane w nocy z 16 na 17 sierpnia 1980 roku. Zawierały 21 żądań, które miały przyczynić się nie tyle do obalenia systemu komunistycznego, co do zapewnienia godnych warunków życia robotników.
Wśród postulatów, poza utworzeniem niezależnych od partii komunistycznej, związków zawodowych było m.in.: zagwarantowanie pracownikom wzrostu płac przy wzwyżce cen, pełna informacja o sytuacji gospodarczej w kraju czy obniżenie wieku emerytalnego. W 1980 roku, były to postulaty trudne do realizacji z punktu widzenia władz komunistycznych, ale też konieczne do spełnienia ze strony strajkujących. Wiedzieli oni, że ich żądania są na tyle poważne, że rozmowy muszą być prowadzone nie z władzami zakładów pracy, a przedstawicielami władzy centralnej. Postulaty spisano na dwóch tablicach i powieszono przy bramie nr 2 stoczni Gdańskiej im. Lenina. W ten sposób strajkujący chcieli niezależnie dotrzeć do jak największej rzeszy odbiorców. Media w Polsce, zarówno telewizja, jak i radio, podlegały wtedy władzy komunistycznej. Do momentu przejęcia zakładowych drukarni i wydawaniu ulotek z treścią, przedstawienie postulatów na tablicach w widocznym miejscu wydawało się strajkującym najlepszym rozwiązaniem. Każdy zainteresowany mógł podejść pod stocznie i przeczytać, czego domagali się strajkujący. Postawa Polaków dla społeczności Europy Zachodniej była godna podziwu i wzbudzająca sympatie. Władze państw jednak nie chciały bezpośredniej konfrontacji z władzami komunistycznymi. Przewrót, którego chcieli wtedy dokonać strajkujący, wiązał się z zakłóceniem dotychczasowego porządku politycznego, który panował w Europie. Dla pozostałych państw Układu Warszawskiego, strajki, które wkrótce ogarnęły cały kraj, były symbolem nadziei na możliwe zmiany. Pomorscy strajkujący, widząc skale swoich działań, wierzyli, że zmiany, które próbują zaprowadzić na zawsze odmienią dotychczasową sytuację w kraju.
