Obelisk poświęcony Mieczysławowi Mozdyniewiczowi
Na terenie Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej odsłonięty został obelisk poświęcony Mieczysławowi Mozdyniewiczowi - ostatniemu dowódcy 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty. Był patriotą bez reszty oddanym Ojczyźnie. Swoje życie związał z wojskiem, swoje serce oddał Polsce. Przeżył dwie wojny światowe. Walczył, dowodził, był ranny, więziony. Niezależnie od swych losów, nigdy nie zwątpił w Niepodległość.Mieczysław Mozdyniewicz urodził się 13 marca 1896 roku w Zbyszycach, małej wsi galicyjskiej w powiecie Nowy Sącz.W 1912 roku wstąpił w szeregi „Strzelca"- organizacji paramilitarnej, której komendantem był Józef Piłsudski. Przybrał pseudonim „Kmiotek".
Po ukończeniu kursu podoficerskiego został zmobilizowany otrzymując 16 sierpnia 1914 roku przydział do 2. Pułku Piechoty Legionów Polskich. W dniu 28 września uzyskał stopień podchorążego. Do 27 sierpnia 1917 roku służył w 2. Pułku Piechoty Legionów II Brygady. W tym czasie awansował do stopnia porucznika, był dwukrotnie ranny. Następnie kolejno pełnił funkcję zastępcy dowódcy Szkoły Podoficerskiej Polskich Sił Zbrojnych, zastępcy dowódcy Szkoły Podchorążych i oficera sztabu gen. L. Żeligowskiego, w międzyczasie awansował do stopnia kapitana. W listopadzie 1918 roku został dowódcą batalionu Dywizji Litewsko--Białoruskiej w Ostrowii Mazowieckiej. W marcu 1919 roku odkomenderowany został do Armii Polskiej we Francji pod dowództwem gen. Józefa Hallera. Dowodził tam 5. Batalionem, potem 6 Pułkiem Strzelców Pieszych. Do Polski powrócił w grudniu 1919 roku.We wrześniu 1921 roku ukończył Wyższą Szkołę Wojenną uzyskując stopień majora. Otrzymał wówczas przydział na stanowisko szefa sztabu 28. Dywizji Piechoty w Warszawie. Następnie pełnił służbę wojskową na stanowiskach kierownika referatu dyslokacyjnego w I Oddziale Szefa Sztabu Generalnego, a potem zastępcy dowódcy 57. Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Pleszewie.Od 11 października 1926 roku był zastępcą dowódcy 57. pułku Piechoty Wielkopolskiej w Poznaniu, a od 6 sierpnia 1927 do 15 września 1935 roku był dowódcą 70. Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Pleszewie. W międzyczasie (styczeń 1930) uzyskał stopień pułkownika dyplomowanego. Następnie w 1935 roku przeniesiony został na stanowisko dowódcy 12. Dywizji Piechoty w Tarnopolu, skąd w lipcu 1939 roku został odkomenderowany na dowódcę 55. Dywizji Piechoty Rezerwowej w Katowicach. Stanowiska tego nie objął, gdyż mianowano Go dowódcą 17. Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie, która wchodziła w skład Armii Poznań. Dywizją dowodził do końca kampanii wrześniowej. Wsławił się pokonaniem niemieckiej 17. Dywizji Piechoty podczas walk w bitwie nad Bzurą.
