Niemcy: w diecezjalnej bibliotece odkryto „skarb stulecia”
W bibliotece diecezjalnej archidiecezji Monachium i Fryzyngi odkryto „skarb stulecia”. Na światło dzienne wyszły stenogramy wykładów filozofa Georga Wilhelma Friedricha Hegla (1770-1831), o których nikt wcześniej nie wiedział. Dokumenty otwierają nowe pole interpretacji dzieła niemieckiego myśliciela, który uważany jest za najważniejszego przedstawiciela niemieckiego idealizmu.
Biograf Hegla, Klaus Vieweg z Uniwersytetu Friedricha Schillera w Jenie natrafił w bibliotece na pięć pudełek z teczkami i papierami, które okazały się stenogramami wykładów filozofa. Nie były dokładnie badane przez naukowców od prawie 200 lat. "Tak wysoce zaskakujące i szczęśliwe odkrycie zdarza się prawdopodobnie tylko raz w życiu i jest porównywalne do znalezienia nowej partytury Mozarta"- mówi Vieweg.
Różne fragmenty filozofii Hegla są w większości udokumentowane tylko poprzez notatki z jego wykładów. Pozwoliły na wgląd w jego filozofowanie jako "work in progress" (pracę w toku). Stenogramy, liczące około 4000 stron, zostały napisane przez Friedricha Wilhelma Carove (1789-1852), jednego z pierwszych studentów Hegla na uniwersytecie w Heidelbergu. Ten katolicki pisarz, publicysta i polityk był jednym z czołowych intelektualistów swoich czasów.
Odkryte rękopisy należały do teologa Friedricha Windischmanna (1811-1861), profesora teologii katolickiej w Monachium, kapelana katedralnego i wikariusza generalnego archidiecezji Monachium i Fryzyngi w latach 1846-1856. Był on synem bońskiego profesora filozofii i lekarza Karla Josepha Hieronymusa Windischmanna, który utrzymywał kontakty z Heglem i otrzymał rękopisy w prezencie od Carovego.
Obejmują one niemal wszystkie części „Encyklopedii nauk filozoficznych” Hegla, w tym długo poszukiwany zapis wykładu z estetyki w Heidelbergu, o którym do tej pory nic nie wiedziano. Zostaną wydane pod tytułem "Caroves Hegel-Mitschriften".
Georg Wilhelm Friedrich Hegel (1770-1831) był niemieckim filozofem, uważanym za najważniejszego przedstawiciela niemieckiego idealizmu. Jego filozofia rości sobie prawo do spójnej, systematycznej i ostatecznej interpretacji całej rzeczywistości w różnorodności jej przejawów, w tym jej historycznego rozwoju. Jego dzieło jest jednym z najbardziej wpływowych dzieł w historii współczesnej filozofii. Dzieli się na "Logikę", "Filozofię przyrody" i "Filozofię umysłu", w skład której wchodzi również filozofia historii.
Jego myśl stała się również punktem wyjścia dla licznych innych nurtów w filozofii nauki, socjologii, historii, teologii, polityce, prawoznawstwie i teorii sztuki, a w wielu przypadkach wpłynęła także na inne dziedziny kultury i życia intelektualnego.
Źródło:ekai
