Dzień Życia Konsekrowanego

To święto zakonnic i zakonników. Przypadające dzisiaj (2 lutego) święto Ofiarowania Pańskiego, to zgodnie z decyzją Jana Pawła II Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. Zakonnicy i zakonnice, podobnie jak Jezus w świątyni Jerozolimskiej, ofiarowują swoje życie na wyłączną służbę Bogu.

W 1997 r. Jan Paweł II właśnie w to święto ustanowił Światowy Dzień Życia Konsekrowanego, stwarzając okazję do głębszej refleksji całego Kościoła nad darem życia poświęconego Bogu. Matka Najświętsza ofiaruje Panu Bogu największy Dar, jaki otrzymała - Syna, Jezusa Chrystusa, a tym samym składa w ofierze siebie. Podobną ofiarę, z siebie samych w miłości do Chrystusa, składają osoby konsekrowane. Podkreślił to Jan Paweł II, mówiąc: "Ofiarowanie Jezusa staje się wymowną ikoną całkowitego oddania własnego życia dla tych, którzy powołani są, aby odtworzyć w Kościele i w świecie, poprzez rady ewangeliczne «charakterystyczne przymioty Jezusa, dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo»" (Vita consecrata, nr 1).

Często wielu z nas myśląc osobach życia konsekrowanego uważa, że wybierają one bardzo radykalny tryb życia Ewangelią. Zazwyczaj streszcza się to w trzech ślubach: posłuszeństwa, ubóstwa i czystości, które mają być zaproszeniem do tego, że Ewangelia to jest życie, które można powiedzieć: czyni człowieka inną osobą, przynależną do Boga. Ta przynależność do Boga objawia się w takiej innej jakości, jakbyśmy powiedzieli: naturalna, bez łaski - mówi bp Adam Bab, biskup pomocniczy Archidiecezji lubelskiej.

Osoba zakonna żyje radami ewangelicznymi, które są zrozumiałe jedynie w świetle wiary i tylko według Ewangelii. W orędziu na I Dzień Życia Konsekrowanego papież Jan Paweł II określił jego potrójny cel.

Odpowiada on po pierwsze, osobistej potrzebie uroczystego uwielbienia Pana i dziękczynienia za wielki dar życia konsekrowanego, życia które ubogaca i raduje Wspólnotę chrześcijańską poprzez swoje wielorakie charyzmaty oraz poprzez budujące owoce tak wielu istnień, całkowicie oddanych dla sprawy Królestwa. Dzień Życia Konsekrowanego ma - po drugie - za zadanie przyczynić się do poznania i do szacunku dla życia konsekrowanego ze strony ludu Bożego. Trzeci powód odnosi się bezpośrednio do osób konsekrowanych, zaproszonych do wspólnych i uroczystych obchodów niezwykłych dzieł, których Pan w nich dokonał, aby odkryć jeszcze bardziej w świetle wiary blaski tego Bożego piękna, które przez Ducha promieniują w ich sposobie życia, oraz aby jeszcze żywiej uświadomić sobie ich niezastąpioną misję w Kościele i w świecie.

Życie konsekrowane ma bardzo bogate formy. A zakony szczególnie wspierają pracę ewangelizacyjną w diecezji. Są to wspólnoty męskie i żeńskie. Na każdym odcinku życia kościelnego spotykamy osoby konsekrowane: w pracy katechetycznej, w pracy ewangelizacyjnej, a także w takim codziennym życiu parafialnym, gdy taka osoba posługuje na plebanii czy w zakrystii. Osoby życia konsekrowanego pracują także w instytucjach świeckich, takich jak hospicja, szpitale czy domy dziecka - mówi bp A. Bab.

Jedną z form życia zakonnego są zakony kontemplacyjne. Na terenie Archidiecezji lubelskiej funkcjonuje 1 taki zakon - w Dysie (k. Lublina) mieszkają Siostry Karmelitanki Bose.

To w ich murach nieustannie trwa modlitwa za Kościół. Fakt istnienia zakonu kontemplacyjnego to jest zaproszenie do bardzo głębokiego spojrzenia z wiarą na życie człowieka w tym świecie. Osoby należące do zakonów kontemplacyjnych przede wszystkim poświęcają się modlitwie. A aby się modlitwie poświęcić w takim stopniu - potrzebne jest odizolowanie od świata, odejście od światowego życia, ale nie może być pojmowane jako ucieczka od świata. Właśnie to, że ktoś wchodzi z ogromnym zaangażowaniem w kontemplację i w modlitwę robi to po to, aby się o ten świat zatroszczyć. A najgłębszą miarą zatroszczenia się o świat jest troska, aby ten świat nie stracił kontaktu z Bogiem. Zatem osoby w zakonach kontemplacyjnych są naszymi łącznikami z Niebem, którzy przypominają o tym, że historia każdego człowieka ma się w Niebie skończyć. Oni się modlą za nas, abyśmy nie stracili tego kierunku życia - dodaje bp A. Bab.

Wedle najnowszych statystyk w Polsce żyje około 30 tys. 300 osób konsekrowanych. Największą grupę stanowią siostry w zgromadzeniach czynnych – jest ich ponad 16 tys. Światowy Dzień Życia Konsekrowanego został ustanowiony przez papieża Jana Pawła II w 1997 roku.

Święto Ofiarowania Pańskiego jest pamiątką ofiarowania małego Chrystusa w świątyni jerozolimskiej. Papież zadecydował o zbieżności tych dwóch wydarzeń w Kościele. Być może dlatego, gdyż to właśnie osoby życia konsekrowanego ofiarowują swoje życie w Kościele i dla Kościoła. Życie zakonne rodzi się z miłości Bożej i do miłości w Kościele zostaje także powołane - wyjaśnia ks. dr Adam Jaszcz, rzecznik prasowy Archidiecezji lubelskiej.

Wszystkie zgromadzenia zakonne aktywnie uczestniczą w życiu Kościoła powszechnego jak i lokalnego.

Osoby życia konsekrowanego oddają się różnorakiej posłudze we wspólnocie Kościoła. W dzisiejszych czasach aktywność zgromadzeń zakonnych i instytutów świeckich wyraża się w olbrzymiej ilości dzieł apostolskich, wychowawczych i charytatywnych w Kościele. Osoby zakonne, a szczególnie siostry zakonne, zaangażowane są w dzieła związane z nauczaniem i wychowaniem – dodaje ks. A. Jaszcz.

Zgromadzenia zakonne, aby zaradzić potrzebom czasów współczesnych oraz być w kontakcie z wiernymi coraz częściej używają do ewangelizacji mediów społecznościowych, a także mass mediów.

Wiemy, że zakonnicy w Polsce prowadzą jedną ogólnopolską stację telewizyjną, osiem rozgłośni radiowych, a także wiele czasopism religijnych i wydawnictw. Ponadto zgromadzenia żeńskie prowadzą również strony internetowe, wydawnictwa i szkoły – tłumaczy ks. A. Jaszcz.

Jan Paweł II mówił o siostrach zakonnych, że są „skarbem Kościoła”. Ich wkład w życie społeczne i religijne jest ogromny. Prowadzą przedszkola i szkoły. Opiekują się bezdomnymi w przytuliskach i terminalnie chorymi w hospicjach. Pomagają samotnym matkom, osobom uzależnionym od narkotyków i alkoholu, starszym i niedołężnym. Prowadzą w Polsce kilkadziesiąt szpitali, ponad dwieście ambulatoriów, około trzystu domów starców oraz ponad pięćset sierocińców.