„Każdy człowiek, który przeszedł przez bramę śmierci zasługuje na modlitwę” – wypominki pomocą dla bliskich zmarłych

W Poznaniu mówimy „Wymienianki”, na Śląsku zaś „Zalecaki”, a na Lubelszczyźnie nazywamy je „Wypominkami”. To jedna z najbardziej popularnych form modlitwy błagalnej za zmarłych. Są rodzajem pomocy dla tych spośród naszych bliskich, którzy oczekują na niebo w czyśćcu.

Wypominki w Kościele katolickim to modlitwa błagalna za zmarłych. Jest to starożytna forma modlitwy w Kościele.

Żeby ją dobrze zrozumieć, musimy cofnąć się do pierwszych wieków chrześcijan, kiedy to istniała praktyka tak zwanych „dyptyków”. Wierni wypisywali imiona swoich zmarłych na specjalnych tabliczkach. Tam się znajdowały imiona biskupów, dobrodziejów, męczenników czy właśnie bliskich zmarłych. Po to, żeby je odczytać w czasie Mszy świętej. Obecne wypominki, które my znamy z naszej praktyki, nawiązują do tej starożytnej tradycji, kryjącej w sobie głęboki sens. Zapisując imiona naszych bliskich zmarłych, a potem je czytając, wierzymy, że są oni zapisani w Księdze Życia, o której wspomina Apokalipsa Świętego Jana. To księga, gdzie umieszczone są imiona zbawionych - wyjaśnia ks. dr Krzysztof Podstawka, proboszcz parafii pw. bł. Piotra Jerzego Frassatiego w Lublinie.

Wypominki, które wierni składają w swoich kościołach parafialnych lub rektoralnych wyrażają wiarę w życie wieczne, w zaufanie do Boga, który jest miłosiernym Ojcem, pragnącym zbawić każdego człowieka.

Forma modlitwy wypominkowej podkreśla także więź, jaka łączy nas, tych którzy żyjemy na Ziemi z tymi, którzy przebywają w czyśćcu, a zatem osobami, które już mają pewność zbawienia, ale muszą jeszcze odpokutować grzechy i kary za te grzechy, z którymi nie poradzili sobie, mówiąc tak bardzo skrótowo i bardzo obrazowo - podczas życia ziemskiego – dodaje ks. K. Podstawka.

Modlitwa wypominkowa w intencji zmarłych to jednocześnie wyraz jedności całego Kościoła, tego, który pielgrzymuje na Ziemi i tego, który pokutuje w czyśćcu oraz tzw. Kościoła triumfującego w niebie. Wierni chrześcijanie wyrażają wiarę, że śmierć nie jest czymś, co ich jednoznacznie na zawsze rozdziela, bowiem nieustannie istnieje wzajemna więź miłości.

Istnieją różne praktyki nabożeństw wypominkowych. W wielu kościołach są to nabożeństwa sprawowane przez tzw. oktawy uroczystości Wszystkich Świętych, czyli od 1 do 8 listopada, kiedy też katolicy za nawiedzenie cmentarza mogą otrzymać łaskę odpustu, który mogą ofiarować za zmarłych. W niektórych parafiach są tzw. wypominki roczne.

W Archidiecezji lubelskiej modlitwa wypominkowa jest odmawiana przez cały listopad. Podczas modlitwy różańcowej odczytywane są przez księdza imiona i nazwiska zmarłych za których jest odmawiana modlitwa.

Bardzo serdecznie zachęcam do tego, by włączyć się w tę praktykę. Jest ona też świadectwem naszej cywilizacji chrześcijańskiej, w której pamięć o zmarłych nie ogranicza się wyłącznie do odwiedzania grobów 1. lub 2. listopada, posprzątania, i oczyszczenia grobu z liści, postawienia zniczy czy kwiatów. Ale przede wszystkim jest to modlitwa. Pamięć duchowa o naszych zmarłych, wyrażana nie tylko w nabożeństwach wypominkowych, ale przecież mamy też praktykę zamawiania Mszy świętych w intencji naszych bliskich zmarłych. Pamiętajmy o tych, którzy od nas odeszli, o naszych bliskich z naszych rodzin, którym zawdzięczamy życie, wiarę i wychowanie nas w duchu wartości, które są dla nas istotne. Pamiętajmy o przyjaciołach, krewnych, sąsiadach, znajomych. Każdy człowiek, który przeszedł przez bramę śmierci zasługuje na naszą modlitwę. Jako katolicy mamy także nadzieję, że nasi bliscy, którzy po nas pozostaną, będą również o nas pamiętali i w ten sposób będą wyrażali właśnie tę jedność i łączność nierozerwalną pomiędzy nami, którzy pozostajemy na Ziemi, a tymi, którzy już przeszli do wieczności – dodaje ks. K. Podstawka.

Modlitwa wypominkowa połączona jest z różańcem. Odmawiana jest w Kościele zazwyczaj w pierwszym tygodniu po uroczystości Wszystkich Świętych.