KUL: Relikwie Prymasa Tysiąclecia trafią do Kościoła Akademickiego

W sobotę 27 stycznia 2024, podczas Mszy św. o godz. 8.00, do Kościoła Akademickiego KUL zostaną wprowadzone relikwie bł. Stefana kard. Wyszyńskiego, najwybitniejszego absolwenta w dziejach uniwersytetu.

W ten sposób Prymas Polski dołączy do św. Jana Pawła II, najwybitniejszego profesora KUL, którego relikwie znajdują się w kościele od ponad dziesięciu lat. Liturgii Mszy św. będzie przewodniczył bp Adam Bab, biskup pomocniczy Archidiecezji lubelskiej.

Po wojnie, 4 marca 1946 ks. Wyszyński został mianowany przez Piusa XII biskupem lubelskim, a 12 maja na Jasnej Górze, w Częstochowie otrzymał sakrę biskupią z rąk księdza kardynała Augusta Hlonda. Porządkował zniszczoną przez okupację diecezję, wizytował parafie, wygłaszał liczne kazania, szczególnie w dzielnicach robotniczych Lublina, prowadził rekolekcje, organizował kursy katechetyczne, wykładał na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i opiekował się nim jako Wielki Kanclerz. W listopadzie 1948 roku bp. Stefan Wyszyński wyjeżdża na konsystorz do Rzymu, gdzie z okazji uroczystości Pięciu Polskich Braci Męczenników, papież Pius XII mianował biskupa lubelskiego arcybiskupem gnieźnieńskim i warszawskim, Prymasem Polski. Bulla nominacyjna została podpisana 16 listopada w uroczystość Matki Bożej Ostrobramskiej.

Ks. Stefan Wyszyński w latach 1925-29 studiował na Wydziale Prawa Kanonicznego, a także Wydziale Prawa i Nauk Społeczno - Ekonomicznych KUL. W 1929 r. uzyskał doktorat na podstawie rozprawy „Prawa rodziny, Kościoła i państwa do szkoły”. W latach 1946-48 jako biskup lubelski pełnił funkcję Wielkiego Kanclerza KUL. Przyczynił się do powstania Wydziału Filozofii Chrześcijańskiej oraz reaktywowania Instytutu Wyższej Kultury Religijnej, gdzie prowadził wykłady z katolickiej nauki społecznej. Był inicjatorem Encyklopedii Katolickiej. W 1949 r. został wyróżniony najwyższą uniwersytecką godnością – tytułem doktora honoris causa. Jako prymas przewodniczył Komisji Episkopatu ds. KUL. Stojąc na czele polskiego Kościoła w niełatwych czasach komunistycznych, pozostawał przyjacielem i dobroczyńcą KUL. Dzięki jego wsparciu, także finansowemu, uczelnia przetrwała najtrudniejsze lata PRL-u. Wielokrotnie gościł na uniwersytecie, m.in podczas inauguracji roku akademickiego czy wykładów duszpasterskich dla duchowieństwa – tłumaczy Monika Stojowska, zastępca rzecznika prasowego KUL.

Kult relikwii pojawił się w chrześcijaństwie w IV w. i doprowadził do ukształtowania się nowego typu religijności, obcej religijności Żydów i Chrześcijan pierwszych wieków. Wyznacznikami tej nowej religijności były szczególna pozycja świętych jako patronów i pośredników w kontaktach z Bogiem, wiara w cuda dokonujące się za ich pośrednictwem i związane z nią pielgrzymki do miejsc uświęconych narodzinami, śmiercią bądź działalnością świętych. Elementami wiążącymi cudotwórcze moce świętych były właśnie relikwie i miejsca, gdzie się znalazły.

Słowo relikwia pochodzi od łacińskiego słowa „resztki, szczątki”. Obecnie relikwie dzielą się na trzy kategorie.

• Relikwie pierwszej klasy: fragmenty ciała świętego, błogosławionego.

• Relikwie drugiej klasy: przedmioty, albo fragmenty przedmiotów, które były używane, czy noszone przez świętego za jego życia, np: sandały, różaniec czy inna rzecz należąca do świętego, błogosławionego.

• Relikwie trzeciej klasy: przedmioty, którymi dotknięto relikwii pierwszej klasy. Najczęściej są to fragmenty płótna.

Sobór Watykański II wspomina o relikwiach w Konstytucji o Liturgii Świętej: „Zgodnie z tradycją Kościół oddaje cześć świętym i ma w poważaniu ich autentyczne relikwie oraz wizerunki” (111).

Katechizm Kościoła Katolickiego określa: „Poza liturgią sakramentów i sakramentaliów katecheza powinna brać pod uwagę formy pobożności wiernych i religijności ludowej. Zmysł religijny ludu chrześcijańskiego zawsze znajdował wyraz w różnorodnych formach pobożności, które otaczały życie sakramentalne Kościoła. Są to: cześć oddawana relikwiom, nawiedzanie sanktuariów, pielgrzymki, procesje, droga krzyżowa, tańce religijne, różaniec, medaliki, etc” (1674).