KUL: Rozpoczął się II etap remontu Gmach Głównego [AUDIO]

Rozpoczął się kolejny etap prac w Gmachu Głównym KUL przy al. Racławickich W Lublinie. Powstanie nowoczesna sala dla Senatu, a w muzeum sala ze szklanym dachem, w której planowana jest ekspozycja rzeźb.

Główny budynek KUL tzw. Gmach Główny to podominikański klasztor, który uniwersytet otrzymał jeszcze przed wojną. Do czasu rozpoczęcia remontu budynku znajdował się tutaj m.in. Wydział Nauk Humanistycznych, Wydział Nauk Społecznych oraz Wydział Filozofii. Jednym z elementów Gmachu Głównego KUL jest także kościół pw. św. Krzyża (kościół akademicki).

Przebudowa Gmachu Głównego KUL dostosuje obiekt do wymogów XXI wieku. Prace obejmą m.in. instalacje i  malowanie całego budynku. Nowoczesny charakter będzie miała sala GG-208, w której ma powstać sala dla Senatu. Ponadto nowoczesne wnętrza będą w Muzeum, jak zostaną wyposażone w odpowiednie gabloty i inne meble prezentacyjne oraz odpowiednie oświetlenie, ale te elementy nie są objęte aktualnym zamówieniem. W muzeum powstanie sala ze szklanym dachem, w której planowana jest ekspozycja rzeźb - mówi Andrzej Lendzion, Kierownik Działu Inwestycji i Remontów KUL.

Jednocześnie w murach Gmachu Głównego KUL będą realizowane przez kilka miesięcy dwa etapy prac – końca dobiegają prace związane z I etapem remontu. Jednocześnie wykonawca prac rozpoczyna II etap prac remontowych.

Drugi etap robót budowlanych związany z przebudową Gmachu Głównego obejmował będzie cały budynek poza Aulą kard. Stefana Wyszyńskiego, która jest wykonywana przez wykonawcę pierwszego etapu. Ta przebudowa będzie zakończona w czerwcu. Aula Wyszyńskiego nie będzie już przebudowywana w II etapie. Będą tam prowadzone drobne prace typu: montaż czujek pożarowych i oświetlenia awaryjnego, a Aula pozostanie wykończona – dodaje A. Lendzion.

Drugi etap robót obejmuje cały budynek. W części frontowej również będą realizowane roboty dość znaczne, głównie związane z zabezpieczaniem konstrukcji stalowej budynku, jak również z przebudową instalacji.

Drugi etap obejmuje przebudowę instalacji centralnego ogrzewania, wentylacji, elektrycznej oświetlenia, budowę systemu sygnalizacji pożaru, budowę instalacji hydrantowej, oświetlenia awaryjnego i ewakuacyjnego i inne roboty związane z dostosowaniem budynku do przepisów przeciwpożarowych, np. w podzielenie budynku na strefy pożarowe. Co do zasady budynek nie zmienia swojego charakteru, z zewnątrz będzie wyglądał tak jak dotychczas. Planowana jest wymiana części okien ze względów przeciwpożarowych, ale one będą miały zachowany kształt i wygląd taki jaki dotychczas posiadają – wyjaśnia A. Lendzion.

Fundamenty Gmachu Głównego KUL

Wielu cennych informacji o dziejach gmachów uniwersyteckich dostarcza: Księga jubileuszowa 50-lecia Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Zawarto w niej m.in. fragmenty artykułów prasowych, dotyczących remontu gmachów pokoszarowych w latach dwudziestych i trzydziestych XX w. i działalności Uniwersytetu w latach międzywojennych.

W okresie międzywojennym Uniwersytet uzyskał własny gmach (Gmach Główny), który jest siedzibą uniwersytetu do dziś. Przymiotnik „Katolicki” do nazwy dodano w 1928 roku. W czasie okupacji niemieckiej gmach KUL został zajęty i służył jako szpital wojskowy. Wielu profesorów wówczas uwięziono, innych zaś rozstrzelano, m.in. wybitnego cywilistę Romana Longchampsa de Bériera i teoretyka prawa Czesława Martyniaka.

Zespół zabudowań uniwersyteckich, (od 5 sierpnia 1944 r. użytkowany przez Rosjan jako szpital) w momencie odzyskania przez uczelnię znajdował się w opłakanym stanie. Mury były uszkodzone na skutek ostrzału artyleryjskiego, dach dziurawy, wybite szyby, zniszczona siec´ wodno-kanalizacyjna i elektryczna. Nie zachowało się˛ nic z wyposażenia. Kościół użytkowany jako magazyn mąki i smarów, był zdewastowany.

KUL był pierwszą wyższą uczelnią, która wznowiła działalność na skrawku wyzwolonej Polski. Już 2 sierpnia 1944 roku KUL uzyskał pozwolenie od nowych komunistycznych władz na wznowienie działalności, a 3 listopada 1944 roku podjęto zajęcia akademickie (na inauguracji roku szkolnego obecni byli m.in. przedstawiciele PKWN i oficjalny reprezentant ZSRR w Lublinie – Nikołaj Bułganin). Uczelnię udało się reaktywować dzięki inicjatywie ks. prof. Antoniego Słomkowskiego.

Jedynie ogromna pomoc społeczeństwa i Episkopatu doprowadziła siedzibę˛ jedynego katolickiego uniwersytetu, po wschodniej stronie „żelaznej kurtyny”, do stanu użyteczności. KUL stał się prawnym właścicielem budynku (na podstawie ustawy z dn.17 maja 1989 r. „O stosunku państwa do kościoła katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej”) dopiero w 1997 r. Do tego czasu stan własności nie posiadał uregulowania formalno-prawnego.

Do kadry naukowej Uniwersytetu w okresie powojennym i w okresie przemian ustrojowych należały takie osobistości jak m.in.: Władysław Bartoszewski[, Wiesław Chrzanowsko, Marek Safjan, Irena Sławińska, Adam Strzembosz, a także duchowni: ks. Hieronim Feicht, bp Wincenty Granat, ks. Stanisław Kamiński, o. Mieczysław Krąpiec, ks. Mieczysław Żywczyński, ks. Czesław Bartnik czy ks. Karol Wojtyła.

O trwającym remoncie z Andrzejem Lendzionem, Kierownikiem Działu Inwestycji i Remontów KUL rozmawiała Małgorzata Oroń – POSŁUCHAJ!