Wielki Post ma swoje korzenie w Biblii

Wielki Post to w Kościele katolickim wyjątkowy czas. Od samego początku chrześcijaństwa miał ogromne znaczenie, mimo że trwał wówczas nie 40 dni, a 40 godzin.

Post był najdawniejszą formą przygotowań do Wielkanocy. Zwany był postem paschalnym (Pascha to czas przejścia Jezusa przez mękę na krzyżu i zmartwychwstanie). Wielkanoc jest najstarszym świętem – i przez pierwsze trzy wieki chrześcijaństwa była też jedynym.

Wielki Post trwa od Środy Popielcowej do Wielkiego Czwartku – kończy się tuż przed rozpoczęciem Mszy Wieczerzy Pańskiej we czwartkowy wieczór. Zatem co roku jest to więcej kalendarzowych dni niż 40 – jednak należy pamiętać, że w czas postu nie wliczają się Niedziele Wielkopostne, które zawsze są pamiątką Zmartwychwstania Pańskiego i Zesłania Ducha Świętego - mówi ks. dr Krzysztof Podstawka, proboszcz parafii pw. Bł. Piotra Jerzego Frassatiego w Lublinie.

Czas trwania Wielkiego Postu dla Kościoła katolickiego obrządku łacińskiego określają „Ogólne normy roku liturgicznego i kalendarza” oraz „List okólny o przygotowaniu i obchodzeniu świąt paschalnych «Paschalis sollemnitatis» Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów z 1988 roku. Wielki post u grekokatolików i prawosławnych rozpoczyna się od Czystego Poniedziałku pierwszego tygodnia czterdziestodniowego postu.

Liczba 40 stanowi nawiązanie do takich wydarzeń jak: 40 dni wędrówki Narodu Wybranego do Ziemi Obiecanej; 40 dni Potopu; 40 godzin wędrówki Mojżesza na Górę Synaj, gdzie otrzymał dekalog czyli przykazania. W Nowym Testamencie liczba 40. nawiązuje do dni i nocy, które Jezus Chrystus spędził na pustyni, kiedy był kuszony przez szatana – dodaje ks. K. Podstawka.

W czasie Wielkiego Postu z liturgii znika radosne „Alleluja” i „Chwała na wysokości Bogu”, a szaty liturgiczne przybierają kolor fioletowy.