Stanąć jasno po stronie życia – diecezjalne obchody Dnia Świętości Życia
W Uroczystość Zwiastowania Pańskiego w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia odbędą się diecezjalne obchody Dnia Świętości Życia. Został on ustanowiony w 1998 r. w odpowiedzi na apel św. Jana Pawła II zawarty w encyklice „Evangelium Vitae”.
Obudzić wrażliwość na sens i wartość ludzkiego życia
W 1995 r. w encyklice „Evangelium Vitae” papież Jan Paweł II wskazał na potrzebę „budzenia w sumieniach, w rodzinach, w Kościele i społeczeństwie świeckim wrażliwości na sens i wartość ludzkiego życia w każdym momencie i w każdej kondycji”. Konsekwencją apelu Ojca Świętego było ustanowienie Dnia Świętości Życia, który od 1998 r. przeżywany jest w Kościele w uroczystość Zwiastowania Pańskiego. Kościół krakowski tradycyjnie gromadzi się na modlitwie w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach. W tym roku Eucharystii o godz. 12.00 przewodniczyć będzie bp Jan Zając.
W czasie Mszy św. będzie możliwość podjęcia Dzieła Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. – Obrzęd uroczystych przyrzeczeń Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego polega na modlitewnym zobowiązaniu podjętym w intencji jednego nienarodzonego dziecka, które znane jest tylko Panu Bogu, a którego życie jest zagrożone. Osoba przystępująca do Duchowej Adopcji zobowiązuje się przez 9 kolejnych miesięcy codziennie modlić się za adoptowane dziecko oraz jego rodziców. Zachęcamy, aby do tej intencji dołączyć również modlitwę za małżeństwa niemogące mieć dzieci. Ufając Bożemu Miłosierdziu, wypraszamy dla nich potrzebne łaski i siły, prosząc o upragniony dar rodzicielstwa – mówi ks. Zbigniew Kryjomski z Duszpasterstwa Rodzin Archidiecezji Krakowskiej.
Podobne przyrzeczenie będzie można także złożyć we wszystkich kościołach parafialnych diecezji. – Obrzęd ten dokonuje się w czasie Mszy Świętej i składa się z kilku elementów: złożenie wypełnionej deklaracji Duchowej Adopcji, hymn do Ducha Świętego, uroczyste przyrzeczenie Dzieła Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego oraz, o ile to możliwe, znak zapalonej świecy, która ma symbolizować Światło Chrystusa chwalebnie Zmartwychwstałego – wyjaśnia ks. Kryjomski.
Kiedy można podjąć się Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego?
Dzień Świętości to nie jedyna okazja, aby włączyć się w tę inicjatywę. W każdą drugą sobotę miesiąca w łagiewnickim sanktuarium odbywa się modlitwa w intencji dzieła Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. Każdorazowo podczas spotkania można wziąć udział w prelekcji, Koronce do Bożego Miłosierdzia oraz w Eucharystii, podczas której następuje obrzęd uroczystych przyrzeczeń oraz ich odnowy. Co miesiąc Wydział Rodzin w sposób szczególny zaprasza wiernych z różnych dekanatów Archidiecezji Krakowskiej, a wydarzeniu towarzyszy postać wybranego świętego lub kandydata na ołtarze, którego myśli inspirują homilię i rozważania.
Jeśli jednak ktoś pragnie dołączyć do inicjatywy, a z różnych przyczyn nie może być w świątyni, może uczynić to we własnym domu. – Należy odczytać formułę przyrzeczenia -najlepiej pod krzyżem lub obrazem Matki Bożej- i od tego momentu przez kolejnych 9 miesięcy odmawiać jedną dowolnie wybraną tajemnicę różańca oraz modlitwę w intencji dziecka i rodziców. Dla zapamiętania dobrze jest zapisać datę rozpoczęcia i zakończenia modlitwy – dodaje przedstawiciel Duszpasterstwa Rodzin Archidiecezji Krakowskiej.
Opowiedzieć się jasno po stronie życia
Włączenie się w Dzieło Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego to zobowiązanie, które może stanowić wyzwanie. Złożenie przyrzeczenia wiąże się bowiem z codzienną modlitwą w intencji uratowania życia dziecka, nad którym objęło się duchową opiekę przez 9 miesięcy. Dodatkowo do praktyki tej dołącza się dobrowolne postanowienie oraz modlitwę, która znajduje się na deklaracji przystąpienia.
Ks. Zbigniew Kryjomski podkreśla jednak, że jest to wysiłek, który warto podjąć. – Włączając się w Dzieło Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego, opowiadamy się jasno po stronie życia, które jest zawsze darem od samego Stwórcy. Wchodzimy w przestrzeń duchowej walki, która rozgrywa się przede wszystkim w sercach wielu ludzi stających przed wyborem przyjęcia lub odrzucenia nowego życia. Dajemy wiarę słowu samego Chrystusa, który zapowiedział, że: „O cokolwiek prosić mnie będziecie w imię moje, Ja to spełnię”. Dajemy świadectwo wartości każdego życia ludzkiego oraz budujemy w sobie, oraz wokół siebie wrażliwość na najsłabsze i bezbronne życie. Głęboko wierząc w potęgę pokornej modlitwy, której efektów za życia nie dostrzegamy, decydujemy się na bezinteresowny dar z siebie, który w sposób najgłębszy definiuje nasze chrześcijańskie życie – wyjaśnia.
