Różaniec drogą do Maryi – 44. Lubelska Piesza Pielgrzymka pokonuje kolejne kilometry

Czasem słońce, czasem niewielki, ledwo odczuwalny chłód. Pielgrzymi z 44. Lubelskiej Pieszej Pielgrzymki na Jasną Górę pokonują kolejne kilometry. Każdy dzień sztafety modlitewnej to wspólna Eucharystia, konferencja, modlitwa, ale także śpiew.

Ale... pielgrzym nie żyje samym śpiewem - chociaż wtedy modli się dwa razy. Pątnicy bez względu na pogodę nie zapominają o istocie modlitwy różańcowej.

Modlitwa różańcowa przypomina nam do kogo pielgrzymujemy – cały czas mamy przed oczami Matkę Bożą i nasze intencje z którymi pielgrzymujemy. Jej zawierzamy nasze prośby, nadzieje i dziękczynienia. Modlitwa różańcowa przydaje nam się na tych najbardziej trudnych, wymagających i kryzysowych etapach pielgrzymowania, kiedy już nie dajemy rady – wtedy najczęściej odmawiamy różaniec – mówi ks. Emil Kancir, przewodnik grup nr 1,2 i 4.

Modlitwa różańcowa na szlaku pielgrzymkowym ma zdecydowanie bardziej wymowny charakter. Zanim tę modlitwę poprowadzi kapłan – pątnicy na kartkach, codziennie, piszą swoje intencje i przekazują je księdzu w swojej grupie. Następnie te intencje są głośno odczytywane i cała grupa modli się wspólnie.

Wybrzmiewają te intencje, które niesiemy w sercach. One są odczytywane na głos. Dopiero wtedy, my – kapłani, dowiadujemy się z jak poważnymi też sprawami i problemami idą wierni. Z czym się zmagają i jak bardzo chcą te problemy zawierzyć Maryi. Intencje piszą dzieci, młodzież, ludzie dorośli i seniorzy. Proszą Matkę Bożą o naprawdę różne rzeczy. Dzięki składanym intencjom dowiadujemy się z czym człowiek się zmaga w codziennym życiu i jakie troski przynosi ze sobą na czas pielgrzymowania – dodaje ks. Emil Kancir.

Każdy pielgrzym ma ze sobą przynajmniej jeden różaniec: tradycyjny, na palec w formie pierścionka czy bransoleta na rękę. Wielu pielgrzymów ma ze sobą także zapasowy różaniec, na wypadek, gdyby komuś się zgubił.

W czasie modlitwy różańcowej zawsze jest dziękczynienie i zawsze jest prośba. Różaniec bardzo pomaga. Pielgrzymka bez wiary w to, że tak mocniej można Panu Bogu dziękować, a jednocześnie cały czas prosić o łaski i pokonanie tak wielu trudności – nie miałaby sensu. Św. Jan Paweł II stale nas przecież nawoływał do modlitwy różańcowej. Różaniec jest formą dziękczynienia. Uważam, że różaniec w ręku to największa broń – mówi pani Barbara, pątniczka 44. Lubelskiej Pieszej Pielgrzymki na Jasną Górę.

Na szlaku pielgrzymkowym nie brakuje ludzi młodych, który idą w intencjach dziękczynnych, ale także i błagalnych. Każda z tych młodych osób z chęcią odmawia różaniec i wierzy, że otrzyma dar wysłuchania łask o które proszą.

Wspólna modlitwa w każdej intencji daje takie poczucie łączności w wierze. Różaniec na szlaku przypomina mi o intencjach jakie niosę w sercu, a także o tym jaki jest cel naszej pielgrzymki. A tym celem jest dotarcie przez obraz Pani Jasnogórskiej – mówi Tosia, pątniczka z akademickiej grupy nr 9.

Pątnicy z Archidiecezji lubelskiej na Jasną Górę dotrą 14 sierpnia.