Dziś Wielka Sobota- dzień ciszy i oczekiwania

Dla uczniów Jezusa był to dzień największej próby. Według Tradycji, apostołowie rozpierzchli się po śmierci Jezusa, a jedyną osobą, która wytrwała w wierze, była Bogurodzica. Dlatego też każda sobota jest w Kościele dniem maryjnym. Już po zmroku rozpoczyna się celebracja Zmartwychwstania – Wigilia Paschalna.

Po śmierci krzyżowej i złożeniu do grobu wspomina się zstąpienie Jezusa do otchłani. Wiele starożytnych tekstów opisuje Chrystusa, który „budzi” ze snu śmierci do nowego życia Adama i Ewę. Tradycją Wielkiej Soboty jest święcenie pokarmów wielkanocnych: chleba – na pamiątkę tego, którym Jezus nakarmił tłumy na pustyni; mięsa – na pamiątkę baranka paschalnego, którego spożywał Jezus podczas uczty paschalnej z uczniami w Wieczerniku oraz jajek, które symbolizują nowe życie. Dawniej poświęcenie miało miejsce po liturgii Wigilii Paschalnej, która celebrowana była w sobotni poranek. Liturgię przeniesiono na wieczór, zwyczaj święconki jednak pozostał, zaburzając trochę liturgiczny rytm.

W większych miastach jest również zwyczaj odwiedzania kościołów i modlitwy przy Grobach Pańskich. Za półgodzinną adorację Najświętszego Sakramentu można uzyskać odpust zupełny pod stałymi warunkami. Wielki Piątek i Wielka Sobota to jedyny czas w roku, kiedy Kościół nie sprawuje Mszy św.

Wielkanoc rozpoczyna się już w sobotę po zachodzie słońca od liturgii światła, dlatego ze względu na symbolikę ważne jest, by celebra nie zaczynała się przed zmrokiem. Na zewnątrz kościoła kapłan święci ogień, od którego zapala się Paschał – wielką woskową świecę, która symbolizuje zmartwychwstałego Chrystusa. Na paschale kapłan żłobi znak krzyża, wypowiadając słowa: „Chrystus wczoraj i dziś, początek i koniec, Alfa i Omega. Do Niego należy czas i wieczność, Jemu chwała i panowanie przez wszystkie wieki wieków. Amen”. Umieszcza się tam również pięć ozdobnych czerwonych gwoździ, symbolizujących rany Chrystusa oraz aktualną datę. Następnie Paschał ten wnosi się do okrytej mrokiem świątyni.

Zwieńczeniem obrzędu światła jest uroczysta pieśń (Pochwała Paschału) – Exultet, która zaczyna się od słów: „Weselcie się już zastępy Aniołów w niebie! Weselcie się słudzy Boga! Niech zabrzmią dzwony głoszące zbawienie, gdy Król tak wielki odnosi zwycięstwo!”.

Dalsza część liturgii paschalnej to czytania przeplatane psalmami. Przypominają one całą historię zbawienia, poczynając od stworzenia świata, przez wyjście Izraelitów z niewoli egipskiej, proroctwa zapowiadające Mesjasza aż do Ewangelii o Zmartwychwstaniu Jezusa. Tej nocy powraca po blisko pięćdziesięciu dniach uroczysty śpiew „Alleluja”. Obrzęd liturgii przewiduje poświęcenie wody, która przez cały rok będzie służyła przede wszystkim do chrztu.

Czasami, na wzór pierwotnych wspólnot chrześcijańskich, w noc paschalną dokonywano chrztu katechumenów, udzielając im zarazem bierzmowania i pierwszej Komunii św. Wszyscy wierni odnawiają swoje przyrzeczenia chrzcielne wyrzekając się grzechu, Szatana i wszystkiego, co prowadzi do zła oraz wyznając wiarę w Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego. Odnawiając przyrzeczenia chrzcielne można uzyskać odpust zupełny.

Wigilia Paschalna kończy się Eucharystią i procesją rezurekcyjną, by oznajmić, że Chrystus zmartwychwstał. Pierwotnie procesja obchodziła cmentarz, który zwykle znajdował się w pobliżu kościoła, by przekazać leżącym w grobach, że Chrystus zwyciężył śmierć.

Noc Paschalna oraz Niedziela Wielkanocna to największe święto chrześcijańskie, pierwszy dzień tygodnia, uroczyście obchodzony w każdą niedzielę przez cały rok. Apostołowie świętowali tylko Wielkanoc i każdą niedzielę, która jest właśnie pamiątką Nocy Paschalnej. Dopiero z upływem wieków zaczęły pojawiać się inne święta i okresy przygotowania, aż ukształtował się obecny rok liturgiczny.

Oktawa Wielkiej Nocy

Ponieważ cud Zmartwychwstania nie mieści się w jednym dniu, Kościół obchodzi Oktawę Wielkiej Nocy.

– Jest rozciągnięciem na osiem dni, a zatem na cały tydzień, celebracji Zmartwychwstania Pańskiego, „tego dnia” (haec dies), bez którego „daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara” (1 Kor 15,14). Każdy dzień jest dniem świątecznym, dniem Zmartwychwstania, któremu muszą ustąpić miejsca wszystkie inne celebracje – mówi KAI o. dr Dominik Jurczak z Dominikańskiego Ośrodka Liturgicznego.

Ostatnim dniem oktawy jest Biała Niedziela, nazywana Niedzielą Miłosierdzia Bożego. W ten dzień w Rzymie ochrzczeni podczas Wigilii Paschalnej neofici, odziani w białe szaty podarowane im przez gminę chrześcijańską, szli w procesji do kościoła św. Pankracego, by tam uczestniczyć we Mszy św. Jan Paweł II ustanowił ten dzień świętem Miłosierdzia Bożego, którego wielką orędowniczką była św. Faustyna Kowalska.

Źródło:ekai