Wieża Trynitarska: „Dusza pogranicza” - gdy Wschód spotyka się z Zachodem

Po półtorarocznej przerwie na mapę turystyczną Lublina wróciła Wieża Trynitarska. W tym czasie wnętrze Wieży zostało odnowione, odrestaurowane oraz zamontowano nowe systemy bezpieczeństwa. Ale to nie jedyne elementy, które zmieniły się wewnątrz Wieży.

Okazała Wieża Trynitarska była kiedyś niepozorną furtą w zabudowaniach przylegającego do murów miejskich kolegium jezuickiego. Dopiero po przebudowie w 1819 r. według projektu Antonio Corazziego, 60-metrowa wieża zaczęła dumnie górować nad miastem. Obiekt otrzymał neogotycką szatę oraz ośmioboczną nadbudowę ze stożkowym dachem krytym blachą. Prace ukończono w 1827 roku. Od tego czasu wygląd wieży nie uległ większym przeobrażeniom mimo przeprowadzanych prac renowacyjnych. W okresie II wojny światowej, podczas bombardowania Lublina, został uszkodzony dach oraz okna wieży, a wnętrze zostało zdewastowane. Poprzedni remont, w latach 1975–1978, wykonano na potrzeby Muzeum Archidiecezjalnego, które ma swoją siedzibę w tym miejscu do dnia dzisiejszego. Ostatnie półtora roku to był czas intensywnych prac w budynku Wieży Trynitarskiej. Dzięki dofinansowaniu ze strony Ministerstwa Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu udało się w tym czasie wymienić instalację elektryczną, zamontować oświetlenie galeryjne, ale oprócz tego został także zainstalowany system przeciwpożarowy, powiadamianie głosowe o zagrożeniu, a także system monitoringu. Wszystko po to, aby na Wieży było jeszcze bardziej bezpiecznie - mówi w rozmowie z Radiem Plus Lublin ks. Łukasz Trzciński, opiekun Wieży Trynitarskiej. Turysta wchodzący do najwyższego budynku w Śródmieściu Lublina, aby wejść na taras widokowy na samym szczycie Wieży ma do pokonania 207 drewnianych schodów, które najpierw prowadzą nas zakręconą i wąską klatką schodową, a następnie szerokimi, wiekowymi, drewnianymi schodami poprzez liczne korytarze, na których ustawione są niezliczone rzeźby prezentujące różnych świętych, ale także i aniołów. Na ceglanych ścianach zawieszone są liczne ryciny i grafiki przedstawiające chociażby historię Wieży Trynitarskiej. Pierwszym punktem, który już niebawem turyści będą mogli zwiedzać jest Biała Sala, w której umieszczona jest ekspozycja czasowa pt. Dusza pogranicza. To jest ekspozycja zbiorów w śp. ks. prał. Tadeusza Kawali, który tutaj przez lata gromadził różne dzieła sztuki i my chcieliśmy to wydobyć i pokazać szerszej publiczności czy turystom, którzy tutaj wchodzą. Ta wystawa jest urządzona w taki sposób, że ścierają się dwa światy – świat cerkwi i świat chaty huculskiej – z ceramiką, z obrazami malowanymi na szkle. Na wystawie zostały umieszczone carskie wrota, ikony, sprzęty liturgiczne, księgi, suknie z różnych ikon, krzyże. Mamy nadzieję, że Biała Sala zostanie udostępniona turystom już niebawem. W dalszym ciągu pracujemy nad dokumentacją tych zbiorów, nad ich opisem, opracowaniem podpisów tak, aby zwiedzający oprócz tego, ze będą mogli zobaczyć zebrane dzieła, mogli się także o nich więcej dowiedzieć, A jest to dla nas ogromne wyzwanie, gdyż cała wiedzę o pochodzeniu tych dzieł miał tylko śp. ks. prał. Tadeusz Kawala, ale współpracujemy z różnymi instytucjami i ośrodkami, które pomagają nam ustalić jak najwięcej szczegółów dotyczących konkretnych przedmiotów czy dzieł sztuki sakralnej - dodaje ks. Ł. Trzciński. W dalszej wędrówce po schodach na taras widokowy dominuje rzeźba z różnych okresów – najwięcej z okresu baroku. Ze szczytu wieży spogląda blaszany kogucik, który według jednej z legend przestrzegał mieszkańców Koziego Grodu przed zbliżającym się niebezpieczeństwem. Podobno do dziś czuwa nad miastem… Natomiast według tradycji Kościoła katolickiego kogut to symbol czujnego ptaka, mającego jako pierwszy oznajmić ponowne nadejście Chrystusa, umieszczany był od IX w. w szczytach wież kościelnych. Wieża Trynitarska dla turystów jest otwarta od środy do niedzieli. Środa- czwartek w godz. 12.00-19.00 Piątek w godz. 14.00-21.00 Sobota-niedziela w godz. 12.00-20.00 Z ks. Łukaszem Trzciński, opiekunem Wieży Trynitarskiej rozmawiała Małgorzata Oroń Oprac. Małgorzata Oroń